က်ိဳင္းတံုသို ့4 - မဲ့ဆုိင္ ႏွင့္ တာခ်ီလိတ္ - 22 April 2009

ေရႊၾတိဂံက ျပန္လာျပီးေတာ့ မဲ့ဆုိင္ျမိဳ ့ေလးထဲက ပါပါးတပည့္ အျခားတစ္ေယာက္ဆုိင္မွာပဲ ေန ့လည္စာစားေသာက္ၾကပါတယ္။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေန ့ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီးဆိုေတာ့ လူၾကီးေတြကို ဆိုင္မွာပဲ ေနျပီး စကားေျပာ ေနခဲ့ဖို ့ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့တုိ ့က အျပင္ထြက္လာၾကတယ္။ ပါပါးကေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းကတည္းက ေျပာလုိက္ရတဲ့ စကားက အသံ၀င္သြားတဲ့ အထိပဲ။ (ေနာက္ ၂ ရက္ အၾကာ 24 April မွာ တကယ္ကို အသံ၀င္သြားပါတယ္ ခင္ဗ်ား) ကိုကိုး နဲ့ က်ဲက်ဲက သူတို ့ အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့ ဆိုင္တို ့ ေနဖူးေနတဲ့ ေနရာတို ့ကို ၾကည့္ ျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေရာက္ဖူးတယ္ ဆိုေပမဲ့ ငယ္လြန္းေတာ့ ဘာမွ ေခါင္းထဲမွာ မရွိဘူး။ ေစ်းထဲသြားျပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ ျပီး သေဘာ္သီးသုတ္စား ျမင္းခြာရည္ ေသာက္ၾကတာေပါ့။


ႏွစ္ႏိုင္ငံသြား တုတ္တုတ္ေလးပါ

ညေန ၄ နာရီေလာက္က်ေတာ့ မဲ့ဆုိင္ကေန တာခ်ီလိတ္ဘက္ကို ကူးဖို ့အသင့္ ျဖစ္ျပီး ပါပါး သူငယ္ခ်င္းတပည့္ စုစုတစ္ေယာက္က တုတ္တုတ္တစ္စီးငွားျပီး ပစၥည္းအကုန္တင္လုိက္ေတာ့ သယ္စရာမလုိေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္သူပဲ လုိက္ပို ့ျပီး ယိုးဒယား လူ၀င္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးကိုျဖတ္ျပီး တံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ပါပါးတပည့္ အာရီးတစ္ေယာက္လာၾကိဳတယ္။ သူက ေတာ္ေတာ္ပိုင္ေတာ့ အားလံုးနီးပါးလုပ္ထားျပီးသား။ ဓါတ္ပံုေလး ရိုက္ျပီးေတာ့ အျပင္မွာ ခဏေစာင့္လုိက္တာနဲ ့အားလံုးအိုေကသြားတယ္။ တံတားေပၚက ဆင္းလုိက္တဲ့ ေစ်းတန္းထဲ ၀င္လုိက္တာနဲ ့လွဳပ္လုိ ့ေတာင္မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဆုိင္တိုင္းလုိလုိမွာ ပါပါးနဲ ့မာမားကို သိတဲ့လူေတြက ထြက္ျပီးႏွဳတ္ဆက္လုိက္တာ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။ အေရွ့ကိုေျဖးေျဖးခ်င္းတိုးေနတာ ခရီးတြင္မွာ မဟုတ္တာနဲ ့ အာရီးတစ္ေယာက္က ေနာက္မွေျပာ၊ ညမွေျပာ ဆိုျပီးအတင္းေခၚထုတ္လုိက္ျပီး ကမ္းနားဟိုတယ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ (ကမ္းနားဟုိတယ္က ပါပါးတပည့္ဖြင့္ထားတဲ ့ ဆုိင္ပါ။) သူမဟိုတယ္က ယိုးဒယားနဲ ့ေခ်ာင္း (ေျမာင္း) တစ္ခုပဲျခားပါတယ္။


ေနမ၀င္ခင္ ကမ္းနားဟိုတယ္


ဟုိဖတ္ျခမ္းက ယိုးဒယားပါ

ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ခဏနားျပီးေတာ့ သူတုိ ့က ကားနဲ ့လာေခၚပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခု (Regina) မွာ ပါပါးတုိ ့ကို ၾကိဳဆုိပြဲေလးေပါ့။ ေနာက္မွ သိတာက စားေသာက္ဆိုင္ ေအာက္မွာ Casino ရွိတယ္တဲ့။ ေစာေစာသိရင္ အလွဴေလးပါေလး ထားခဲ့မလုိ့ ပါ။ စား၀ိုင္း ၃ ၀ိုင္းပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ တပည့္ေတြ ၀ိုင္းႏွဳတ္ဆက္ၾကတာ ပါပါးဆို ေနာက္ဆံုးဘယ္သူက ဘယ္သူမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ သူတို ့ေတြက လာေနၾကနဲ ့တူတယ္၊ သီခ်င္းတက္ဆိုလုိက္ ကလုိက္နဲ ့ သူတုိ ့ကို သူတို ့လဲ ေပ်ာ္ေနတာပဲ။ ကိုကိုးနဲ ့ က်ဲက်ဲကို ေတာ့ လူတုိင္းနီးပါးသိျပီ ႏွဳတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ကိုကိုးရုပ္က အႏွစ္၂၀ ေျပာင္းမွမေျပာင္းတာ။ က်ဲက်ဲကလဲ မာမားငယ္ငယ္တုန္းက ရုပ္နဲ ့ေတာ္ေတာ္တူေတာ့ ကိုကိုးနဲ ့ အတူေနရင္ လူတုိင္းက သားသားနဲ့ မီးမီး ဆိုတာသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ကိုေတာ့ ၁၀ ေယာက္မွာ ၉ေယာက္ခြဲ မသိပါဘူး။ အင္းေပါ့ေလ က်ိဳင္းတံုကထြက္သြားတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ၄ေပ ေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ ၅ႏွစ္သား ကေလး ငခၽြတ္။ အခုေတာ့ ၅ ေပ ၉ လက္မ ရွိတဲ ့(ေၾကာ္ျငာ၀င္သြားတာပါ) လူငယ္ေလး (ဒါလဲေၾကျငာပဲ) ေပါ့ေလ။ (ကၽြန္ေတာ့ တုိ့ရဲ့ ဆင္ျဖဴေတာ္ (ပါပါးႏွင့္ မာမား)ကို မီျပီး ၾကံစုတ္ရတဲ့ ခရီးစင္ စပါျပီး) စားျပီးေသာက္ျပီး အားလံုးကို နွဳတ္ဆက္ျပီး လုိက္ပို ့တဲ့ကားေလးနဲ ့ ဟိုတယ္ကို ျပန္ျပီးအိပ္ၾကတာေပါ့။ မေန ့ညက မအိပ္လုိက္ရတဲ့ ဒုကၡကို ဒီညမွပဲ ကုတင္ေပၚမွာ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ရေတာ့မယ္။

ယိုးဒယားကေန တာခ်ီလိတ္ကို ကူးဖုိ ့ လံုး၀ကူညီေပးေသာ စုစု ႏွင့္ အာရီး ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟိုတယ္ဖိုး မယူလုိက္တဲ့ အာရီး ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ညစာေကၽြးလုိက္ေတာ့ အားလံုးအားလံုးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


စာခါနီးေလး


အားလံုးအားလံုး ဆိုတာ သူတုိ ့ပါ။

အပို
အရင္တုန္းက မဲ့ဆိုင္နဲ ့ တာခ်ီလိတ္ကို ဘာစာရြတ္စာတန္းမွ မလုိဘူးလုိပဲ (မွတ္မိသေလာက္ပါ၊ မွားရင္မွားမယ္ေနာ္။) အခု ပတ္စပို ့စ္ကိုင္ထားရင္ (ျမန္မာစာအုပ္ကလြဲလုိ ့) ယိုးဒယားက ထြက္တဲ့ အခါ အထြက္တံုးထုတယ္။ ျပီးရင္ နယ္စပ္တံတားေပၚမွာ ကားလမ္းကူးရတယ္။ အေၾကာင္းက ျမန္မာနဲ ့ ယိုးဒယားကားလမ္းက ေျပာင္းျပန္ေလ။ ျပီးရင္ ျမန္မာ လူ၀င္မွဳၾကီးၾကပ္ေရးကို ၀င္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပတ္စပို ့စ္ကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ၀က္ကင္ နဲ ့ ဓါတ္ပံု ရုိက္ျပီး စာရြတ္ (စကၠဴ)တစ္ရြတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ ပတ္ ၅၀၀ ေပးရသလုိပဲ။ အဲဒီ စာရြတ္နဲ ့တာခ်ီလိတ္၊ က်ိဳင္းတံု ႏွင့္ မုန္းလုိင္းကို သြားလုိ ့ရတယ္။ ႏွစ္ပတ္ ရပါတယ္။ ဒီစာရြတ္က အေရးၾကီးတယ္ ကားစီးျပီး က်ိဳင္းတံုသြားရင္ ကားသမားက ဒီစာရြတ္နဲ ့ အတံုးေပါင္းစံုကို လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ထုရတယ္။ ဟိုတယ္က ဧည့္စာရင္းတုိင္ရမယ္။ ေနာက္ဆံုး ျမန္မာျပည္က ထြက္ရင္ ပတ္စပို ့စ္ျပန္ထုတ္လုိ ့ရမွာ။