ကားကကၽြန္ေတာ္တို ့တည္းမည့္ ဟိုတယ္ကို အရင္သြားပါတယ္။ ပစၥည္းေတြခ်ေနတံုးမွာပဲ ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြ (ေခၚ) သူငယ္ခ်င္း (ေခၚ) အသိမိတ္ေဆြ ေ၇ာက္လာၾကတယ္။ ဘာမွန္းမသိေအာင္ ရွဳပ္လွ်ပ္ခက္ျပီး ေျပာမကုန္တဲ့ စကားမ်ား ေျပာျပီး မွန္းမရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရွိေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
ရွဳပ္ေနတာပဲေနာ္၊ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
မာမား ဆရာမ၊ အံ့မခန္းဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သူမ်ား။
မေတြ ့တာသိပ္မၾကာေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္။ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ပဲရွိမယ္ထင္တယ္။
ဒီႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေတာ့ နဲနဲေျပာခ်င္တယ္။ ဟုိတယ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရွဳပ္လွ်ပ္ခတ္တာကို ေက်းွဇူးတင္မရလုိ ျဖစ္ေနျပီ။ ဒီလုိ ျဖစ္ေနတာကို ဟိုတယ္ေရွ ့ကျဖတ္သြားတဲ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ က်ိဳင္းတံုက မိဘျပည္သူေတြက ဘယ္မၾကည့္ပဲေနႏိုင္မလဲ။ အဲဒီထဲမွာ ယံုအမ္း ညီကလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႏွစ္ ၂၀ ရုပ္မေျပာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အစ္ကို ျမင္သြားေရာ။ သူကလဲ သူအစ္ကိုကို ေျပာျပီး သူအစ္ကိုက မယံုတစ္ယံုနဲ ့လာၾကည့္ ရင္း ျပန္ဆံုျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ပါ။
ကိုေအာင္ခင္ ဆိုင္ေရွ့ပါ။ ဟုိတယ္နဲ ့ တစ္အိမ္ေက်ာ္ အရမ္းကို ေကာင္းတာပါပဲ။
ျပီးေတာ့ဒါသြားစားပါတယ္။
No comments:
Post a Comment